Ooit begonnen we met een koffie en koekie tijdens de dansles van onze dochters en binnenkort vertonen we samen onze kunsten in het theater. Ik geloof dat sommige mensen of dingen op je pad komen met een reden. Zo was daar Ilse, met wie het meteen klikte tijdens de koffie. Het had al snel een creatief resultaat; ik won namelijk een kaartenontwerpwedstrijd bij restaurant Khotinsky. Deze kaart was een samenvatting van ons wekelijkse Dordtse bakkie.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder en Ilse besloot haar hart te volgen en een eigen kleinkunstvoorstelling te maken. Ze wist van mijn sprookjesschrijverij en vroeg mij een sprookje te schrijven voor haar voorstelling ‘Was het de winter maar’. Enorm vereerd schreef ik het sprookje over de kabouter die de zomer haatte. Heel bijzonder was het om te horen hoe Ilse mijn sprookje de wereld in stuurde.
Maar het sprookje is nog niet afgelopen, want daarna maakte Ilse een vernieuwde versie van haar voorstelling. Een tijdje geleden vroeg ze of mijn schilderijen onderdeel konden worden van haar optreden. Wederom voelde ik me vereerd én ik dacht: ‘Hoe dan?!’. De oplettende lezer heeft gezien dat ik altijd kleine doeken schilder. Maar dat formaat valt in het niet op het podium.
Dus ben ik nu gróóóte doeken aan het schilderen. Met wolken. Uiteraard. Want hoe ‘toevallig’, Ilse zingt tijdens haar optreden een vertaling van een van de mooiste liedjes die ik ken: Clouds van Joni Mitchell (oke, het heet eigenlijk Both sides now, maar het gaat over wolken!).
Ben je benieuwd naar onze samenwerking? Kom je luisteren naar Ilse? Wil je weten hoe het afloopt met de kabouter? Wil je zien of ik ook grote doeken kan schilderen? Kom langs! Bijvoorbeeld op 3 oktober in Dordrecht.
Op mijn Instagram kun je in mijn stories volgen hoe de voorbereidingen verlopen.
fishinthetree 